* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
می نویسم مینویسم از تو تا جسم کاغذ من جان دارد
با تو از حادثه ها خواهم گفت گریه این گریه اگر بگذارد
گریه این گریه اگر بگذارد با تو از روز ازل خواهم گفت
فتح معراج غزل کافی نیست باتو از اوج غزل خواهم گفت
مینوسم همه ی هق هق تنهایی را
تا تو از هیچ به آرامش دریا برسی
تا تو در همهمه همراه سکوتم باشی
به حریم خلوت عشق تو تنها برسی
می نویسم مینویسم از تو تا تن کاغذ من جا دارد
با تو از حادثه ها خواهم گفت گریه این گریه اگر بگذارد
مینویسم همه ی با تو نبودن ها را
تا تو از خواب مرا به با تو بودن ببری
تا تو تکیه گاه امن خستگی هام باشی
تا مرا باز به دیدار خود من ببری
می نویسم مینویسم از تو تا تن کاغذ من جا دارد
با تو از حادثه ها خواهم گفت گریه این گریه اگر بگذارد
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
تا تو رفتی همه گفتند که از دل برود هر آنکه از دیده رود و به نا باوری و غصه ی من خندیدند کاش می دانستی که در این عرصه ی دنیای بزرگ ، چه غم آلوده جدایی هاییست کاش می دانستی که از دل نرود هر آنکه از دیده رود !
"تو" آن نیستی که به یادت بیاورم، "تو" آن همیشه ای که به یادم می مانی 
